Τεύχος 68

Ένας φανταστικός επικήδειος…

Το αναφέρει μια παλιά παράδοση για τη γέννηση: Όσα μωρά έχουν γονείς καλούς που ξέρουν ν’ αγαπούν, σε αυτά μονάχα τα μωρά έρχονται οι Μοίρες κι εύχονται καλοτυχία, πάνω από την κούνια τους. 

«Κύριε υπουργέ, μόνο για σας θα κάνουμε εξαίρεση. Δευτέρα του Πάσχα σήμερα, και οι φυλακές Κορυδαλλού είναι κλειστές, όμως θα ανοίξουμε για εσάς, να σας υποδεχτούμε». 

Σε αυτό το άκουσμα ο πρώην υπουργός λιποθύμησε στα μαρμάρινα σκαλοπάτια της Ασφάλειας. Αμέσως μετά είδε μέσα στο λιοπύρι έναν μαυροντυμένο άνδρα να τον υποβαστάζει συνοδεύοντάς τον στο αυτοκίνητο μιας πομπής. Ανοίγοντας την πόρτα μιας μαύρης Citroen, βούτηξε με την παλάμη του το κεφάλι του υπόδικου υπουργού και το έσπρωξε μέσα στο αμάξι λέγοντάς του: «Η αγαπημένη λέξη σου ήταν η ΕΞΑΙΡΕΣΗ, θυμάσαι;»

Ο Τσοχατζόπουλος πάσχισε να θυμηθεί τη λέξη. Αλλά και τον μαυροντυμένο συνοδό που τον έσπρωξε στο αυτοκίνητο, ήταν σίγουρος ότι τον είχε κάποτε γνωρίσει. Ταυτόχρονα προσπαθούσε να βρει πού έσφαλε ώστε να φθάσει σήμερα σε αυτή την τόσο δύσκολη θέση. Κάπου πρέπει να έκανε ένα λάθος, από το οποίο άρχισαν όλα. Εκείνη τη στιγμή φοβήθηκε πως τρελαινόταν αφού κόλλησε ξαφνικά στο μυαλό του η Citroen που τον είχαν επιβιβάσει. Ήταν –αν κατάλαβε καλά– ένα Citroen, τύπου βάτραχος. Τι γύρευε ένα τέτοιο αμάξι στην ελληνική αστυνομία το 2012; «Εκτός κι αν χάνω το μυαλό μου» σκέφθηκε, «όμως μ’ ένα τέτοιο αμάξι –στην ταινία που είδαμε με τη Βίκυ τις προάλλες, εκείνου του Γάλλου*, πώς τον λένε; μ’ ένα τέτοιο αμάξι– ο Θάνατος κυνηγούσε τα υποψήφια θύματά του». 

Η πομπή συνέχιζε το δρόμο της και ο πρώην υπουργός σκεφτόταν την πορεία της ζωής του ψάχνοντας να ανακαλύψει πού έκανε εκείνο το μοιραίο λάθος. Θυμήθηκε τραπέζια με γελόδοντα κι εκβιασμούς, ανθρώπους που τον κοίταζαν παράξενα. 

«Όχι εκεί –του φώναξε η συνείδηση– πιο πίσω».

Θυμήθηκε μίζες, τ’ άπληστα χέρια του, ψεύτικες εταιρείες, σόγια συνενοχής.

 «Όχι εκεί, ακόμα πιο πίσω στο χρόνο».

Θυμήθηκε μαχαιρώματα στην πολιτική, ίντριγκες, λάσπες, προστυχιές, ώστε να επιπλεύσει αυτός και οι όμοιοί του.

«Όχι, πιο πίσω, πιο πίσω ακόμα».

Βρέθηκε λοιπόν στη δεκαετία του 1980. Τού 'ρθε στο μυαλό η σκηνή με τον συναγωνιστή και τότε αρχηγό του: αγκαλιασμένοι –με τα ζιβάγκο τους και τα καρό σακάκια τους– το πλήθος παραμέριζε για να περάσουν, υποκλινόταν, τους ζητωκραύγαζε...

Κι έτσι όπως προχωρούσαν, ρωτάει ο τότε μέλλων πρωθυπουργός, με ένα διαβολικό χαμόγελο, το παιδαρέλι Τσοχατζόπουλο: «Πες μου Άκη, –μιας και οι Μοίρες δεν σ’ επισκέφθηκαν στο λίκνο σου– πες μου, λοιπόν, ποιον πόθο θες να σου εκπληρώσω;»

«Απέναντι σ’ όλους αυτούς, –κι έδειξε με τα μάτια του τον κόσμο– θέλω ν’ αποτελώ ΕΞΑΙΡΕΣΗ» απάντησε το παιδαρέλι Άκης Τσοχατζόπουλος στον αρχηγό του. 

Θυμούμενος αυτά ο πρώην υπουργός ανασάλεψε –από το κάθισμα της μαύρης Citroen που τον μετέφερε– ιδρωμένος, γιατί ο εδώ και χρόνια πεθαμένος συναγωνιστής του ήταν ο ίδιος, ολόιδιος ο μαυροντυμένος σημερινός συνοδός του. Αυτός που στα σκαλοπάτια της Aσφάλειας του ψιθύρισε, σπρώχνοντάς τον στη μαύρη Citroen: «Η αγαπημένη λέξη σου ήταν η ΕΞΑΙΡΕΣΗ, θυμάσαι;»

Η πομπή έφθανε στο τέρμα της. Η λέξη εξαίρεση που τόσα χρόνια τον διευκόλυνε, τώρα χάραζε την ταφόπετρά του. 

Αφού το αναφέρει κάποια παλιά παράδοση για το θάνατο: Ποτέ δεν ξέρεις ποια λέξη ή ποια πράξη της ζωής σου θα επιλέξει η μοίρα για να στείλει στην ψυχή σου –για να τη συντροφεύει ή αντίθετα για να την τυραννάει αιώνια– μόλις το σώμα το φθαρτό αποβιώσει.

Η μαύρη Citroen αποβίβασε τον επιβάτη της στο τέρμα.

Κάποιος έσπρωξε τον Τσοχατζόπουλο έξω από το αμάξι, σε έναν φοβερό άνεμο. Μόνο τα τελευταία λόγια του μείναν ακίνητα, κλείνοντας πίσω του η πόρτα: «Το λάθος δεν ήταν τότε με τον Αρχηγό. Το λάθος ήταν ακόμα πιο πίσω· στις Μοίρες που δεν ήρθαν».

                                                                          Καραπαναγής Αποστόλης

*Αναφορά σε παλαιά ταινία του Φρανσουά Τρυφώ, που δείχνει το Θάνατο να εφορμά με μια μαύρη Citroen, κυνηγώντας όσους είχε επιλέξει.