Τεύχος 66

Τεύχος 66- 2011 Τεύχος 66- 2011
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
  • Οι Έλληνες, το χαστούκι του Πωλ Πόρτερ και το γιεν, του Καραπαναγή Αποστόλη
  • Ιστορία της ανέλκυσης: Ο ηλεκτρισμός στην ανέλκυση, του Καραπαναγή Αποστόλη
  • Ρυθμιστής Στροφών για Συμβατικό Ανελκυστήρα, του Μιχαλοδημητράκη Νίκου
  • Λόγοι & Αντίλογοι, του Αμπελίδη Σεραφείμ
  • Επιστροφή στη δραχμή; του Αμπελίδη Χάρη 
  • Κλαδικά
  • Το ατύχημα στον Ανελκυστήρα, του Αθανασιάδη Γιώργου 
  • Νέα - Ειδήσεις
  • Πορτραίτα
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΥΝΤΑΞΗΣ

 Οι Έλληνες, το χαστούκι του Πωλ Πόρτερ, και το γιεν

Τον Δεκέμβριο του 2011, η Ελλάδα εγκαταλείπει τη ζώνη του ευρώ και αποπέμπεται από κάθε όργανο και διαδικασία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δημιουργείται μεταβατική κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, με σκοπό την επείγουσα εξεύρεση των αναγκαίων πόρων για διάστημα τουλάχιστον δύο μηνών. Η μόνη χώρα που θα εκδηλώσει το ενδιαφέρον της για υπαγωγή της Ελλάδας στη σφαίρα της οικονομικής επικράτειάς της είναι η φίλη χώρα Ιαπωνία. Συζητιέται ως πιθανό ελληνικό νόμισμα το γιεν.

Ας δούμε, όμως, το χρονικό των ελληνικών οικονομικών συνεργασιών τα τελευταία χρόνια, σε μια προσπάθεια να φωτιστεί το... περίπλοκο και δυσεπίλυτο ελληνικό ζήτημα.

Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, μαίνεται στην Ελλάδα ο Εμφύλιος. Οι ανάγκες του ελληνικού ζητήματος καλύπτονται από την αγγλική λίρα. Οι Έλληνες συνεχώς ζητούν λεφτά για να νικήσουν τον παγκόσμιο εχθρό. Ο πόλεμος πρέπει να χρηματοδοτείται απρόσκοπτα, έτσι ώστε να τελειώσει αισίως. Όμως οι Άγγλοι βλέπουν τις λίρες τους όλο να λιγοστεύουν και τον ελληνικό εμφύλιο όλο να παρατείνεται. Έτσι λοιπόν, μόλις συγκεντρώνονται 47 εκατομμύρια* λόγοι, οι Άγγλοι εγκαταλείπουν την Ελλάδα τρέχοντας.

Συγκροτείται κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με σκοπό την άμεση εξεύρεση έτερου σκληρού νομίσματος, ώστε να χρηματοδοτηθεί το... γνωστό ελληνικό μας ζήτημα. 

Η Αμερική δέχεται να μας κλείσει στην αγκαλιά της, όντας όμως πιο προσεκτική με την κάθε επένδυσή της, στέλνει στην Ελλάδα και τον... παιδονόμο της. Το όνομά του, Πωλ Πόρτερ. Είναι ένας πανύψηλος δικηγόρος. Δουλειά του είναι ο έλεγχος διανομής των αμερικανικών χρημάτων. Η άνοιξη του 1947 είναι συννεφιασμένη στην Αθήνα, αφού ο Πωλ Πόρτερ δέρνει ξαφνικά τον υπουργό Συντονισμού της ελληνικής κυβέρνησης, Στέφανο Στεφανόπουλο! Η δε θρυλούμενη σφαλιάρα του Πωλ Πόρτερ στον Στεφανόπουλο ήταν λένε τόσο δυνατή, που έκανε τον Έλληνα υπουργό να βάλει τα κλάματα. Κανείς δεν ξέρει τι εξόργισε τον Αμερικανό τοποτηρητή ώστε να ρίξει τη σφαλιάρα. Λέγεται πως ο Έλληνας υπουργός κάτι του ζήτησε ή πως διαφώνησαν για κάποιο ζήτημα φορολογικό. Όπως και να ’χει, ο Πόρτερ, όσο ήταν στην Ελλάδα, είχε –ολίγον τι οργισμένο ύφος και αυτό φαινόταν και στα γραπτά του.

Γράφει ο ίδιος σε μιαν έκθεσή του: «Υπάρχει μια μεγάλη ανομοιομορφία στο βιοτικό επίπεδο και τα εισοδήματα ανά την Ελλάδα. Μεταπολεμικά, καμιά μέριμνα δεν υπήρξε από το κράτος, ώστε να δοθεί μία χρήσιμη εργασία στο ευρύ στρώμα του πληθυσμού. Οι κερδίζοντες είναι σχετικά λίγοι τον αριθμό και ο συνολικός πλούτος τους, περιερχόμενος εις το σύνολο του πληθυσμού, ελάχιστη βελτίωση των γενικών συνθηκών θα επέτρεπε. Αλλά ο πολυτελής τρόπος της ζωής τους εν μέσω της πτωχείας, συντείνει στο να εξοργίζει τις μάζες και να υπογραμμίζει τη δυστυχία των φτωχών... ...Η κλίκα αυτή είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει με κάθε μέσο τα οικονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται για το τι μπορεί να στοιχίσει αυτό στην οικονομία της χώρας... ...Τα μέλη αυτής της κλίκας επιθυμούν να διατηρήσουν άθικτο το φορολογικό σύστημα, που τους ευνοεί με αληθινά σκανδαλώδη τρόπο».

Παρά την ευκολία με την οποία θέλησε ο Πόρτερ να καταυγάσει το τόσο δύσκολο ελληνικό ζήτημα, οι Έλληνες φάνηκε να μην καταλαβαίνουν. Όλες οι υποδείξεις του έπεσαν στο κενό. Οι Έλληνες δεν κατάφεραν να φτιάξουν κράτος. Το ελληνικό ζήτημα ρουφούσε σα σφουγγάρι τα δολάρια, όμως οι κλίκες, παρέμεναν κλίκες.

Κάπου εκεί στη δεκαετία του ’80, άρχισε να στερεύει το δολάριο. Το νόμισμα μετακινήθηκε κάπως παράπλευρα. Έτσι και οι κλίκες στην Ελλάδα άλλαξαν ρητορική.  

Τώρα απάγγελαν την οικοδόμηση του περίφημου σοσιαλισμού με τα τρία ποδάρια. Το τρίτο πόδι, θα άνοιγε τον τρίτο δρόμο, προς το τρίτο νόμισμα. Το ευρώ σιγά σιγά γεννιότανε. Το ελληνικό ζήτημα θα φωτιζόταν τώρα από τους προβολείς της ευρωπαϊκής πολιτικής κουλτούρας και χρηματοδοτούμενο ανάλογα, θα μπορούσε (με την ησυχία μας) να αναλυθεί, να αξιολογηθεί και... να φθάσει στη λύση του.

 Όμως 65 χρόνια αργότερα, πάλι σε μια σφαλιάρα καταλήξαμε. 

Τη σβούριξε στις μέρες μας κατά τη διάρκεια γεύματος ο Γερμανός υπουργός οικονομικών, στον Έλληνα ομόλογό του. Πήγαμε στη μονομαχία σωματικά υπερτερώντας, μονάχα όμως μέχρι τη στιγμή που ακούστηκε η φράση του Έλληνα υπουργού: «Χρειάζομαι τα χρήματα για να μη γκρεμιστεί το κοινωνικό μας κράτος». Τότε συνέβη το παράδοξο: η φράση φάνταζε ατέλειωτη και όσο έρεε από τα χείλη του υπουργού, τόσο αυτός μίκραινε σαν μια φτηνή κούκλα που ξεφουσκώνει. Ο Γερμανός αντίθετα, μεγάλωνε στον κάθε φθόγγο της μέχρι που η τελευταία λέξη «κράτος» δεν ακούστηκε καθόλου, αφού συνέπεσε με τον γδούπο μιας πελώριας σφαλιάρας. Ο Γερμανός υπουργός είχε πλέον σηκωθεί από το αναπηρικό του καροτσάκι, υγιής και πελώριος και το βαρύ «χάλκεον» χέρι του έκρυβε τον Έλληνα ομόλογό του (με κάποια υπερβολή μιλώντας).

Αυτή η σφαλιάρα ήταν, γι’ άλλη μια φορά, η αρχή του τέλους. Έτσι τέλειωσε και το ευρώ για τους Έλληνες. Γυρνώντας υπερήφανα την πλάτη μας σ’ αυτό, στρεφόμαστε ανατολικότερα. Το τελευταίο σκληρό νόμισμα για μας είναι το γιεν (δεν υπάρχει άλλωστε άλλο σκληρό νόμισμα στον πλανήτη). Το οποίο γιεν, θα ρέει στην Ελλάδα άφθονο. Όμως κι εμείς θα συντελούμε στην ευημερία της φίλης χώρας Ιαπωνίας. Κάνοντας χρήση της τελευταίας λέξης της τεχνολογίας, θα επεξεργαζόμαστε, σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους της φίλτατης πατρίδας μας, τα πυρηνικά καύσιμα που θα χρησιμοποιεί η φίλη Ιαπωνία στους αντιδραστήρες της. Και το πιο σημαντικό: για τα επόμενα πενήντα χρόνια, θα μας επιτραπεί να διατηρήσουμε εν ισχύ κάθε νόμο που καθιστά την Ελλάδα μας κράτος κοινωνικό, ένα κράτος δικαίου: τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, τα επιδόματα πολιτικής συγγένειας, το πόθεν έσχες της απάτης, την ανεξάρτητη δικαιοσύνη που διορίζεται από την κυβέρνηση, την αγοραπωλησία των ψήφων.

Μόνο που κάτι δεν έχουμε προβλέψει.

Το επόμενο γεύμα του Έλληνα υπουργού με τον Ιάπωνα ομόλογό του, δεν θα περιέχει σφαλιάρα, αλλά θα είναι συντονισμένο με τα ιαπωνικά έθιμα τιμής.

Ο  άτιμος λοιπόν εκ των συνδαιτημόνων θα εξαναγκαστεί σε χαρακίρι.

Έτσι θα δοθεί και ένα συμβολικό (και χαριστικό μάλιστα για τους άτιμους) τέλος στη φαρσοκωμωδία που ονομάζεται ελληνικό ζήτημα, που παρά τις προσπάθειες να εμφανιστεί ως κάτι περίπλοκο, έγινε γνωστό στο τέλος της Ιστορίας μας, πως δεν περιείχε τίποτε πέρα από το προφανές της ετυμολογίας του: ζήτημα<ζητώ, αναζητώ, απαιτώ.

                                                                        Καραπαναγής Αποστόλης

*47.000.0000 λίρες διέθεσαν οι Άγγλοι στην Ελλάδα, την περίοδο 1945-1947.

More in this category: « Τεύχος 65 Τεύχος 67 »
Back to top