Τεύχος 72

Eδώ και τώρα, για μένα μόνο

Αναλγησία Νο 1

Ποιος θέλει να βελτιώσει μια κατάσταση όταν από το χάλι αυτής της κατάστασης βγαίνει ο ίδιος κερδισμένος; Οι εκπαιδευτικοί –που εξαιτίας της κάκιστης ελληνικής εκπαίδευσης θησαυρίζουν από τα παράνομα ιδιαίτερα μαθήματα– αντιδρούν στην αύξηση των ωρών εβδομαδιαίας διδασκαλίας από 18 σε 20! Με αυτόν τον τρόπο –λένε– δεν θα προσληφθούν χιλιάδες αναπληρωτές συνάδελφοί τους. 

Μα οι αναπληρωτές προσλαμβάνονται μονάχα αν και εφόσον οι μόνιμοι υπάλληλοι δεν δύνανται με κανέναν άλλον τρόπο να καλύψουν τις ανάγκες της εκπαίδευσης. Αλλά και σε αυτήν την περίπτωση η πρόσληψη των αναπληρωτών συμβαίνει εκτάκτως μόνο, και για ορισμένο χρονικό διάστημα!

Επίσης, υποστηρίζουν πως το 18ωρο είναι ο μέσος όρος των ωρών διδασκαλίας και για τους Ευρωπαίους συναδέλφους τους. Αποσιωπούν βεβαίως ότι οι Ευρωπαίοι εκπαιδευτικοί (μετά το διδακτικό 18ωρο) καλύπτουν τον υπόλοιπο χρόνο εργασίας τους (μέχρι τις 40 ώρες), περαιώνοντας τη διοικητική δουλειά τους στον χώρο του σχολείου και αυστηρά μέσα σε αυτόν. Αντίθετα, ο Έλληνας δάσκαλος μετά το πέρας του διδακτικού 18ωρου, πηγαίνει σπίτι του για να… τακτοποιήσει την υπόλοιπη εργασία του από την πολυθρόνα του σαλονιού του!

Μάλιστα, δικαιολογούν τη λούφα λέγοντας πως οι αίθουσες καθηγητών στα γαλλικά σχολεία διαθέτουν φοβερές ανέσεις και υποδομές ενώ αντίθετα στα ελληνικά σχολεία οι αίθουσες καθηγητών είναι φτωχές σε υποδομή αλλά και… στενόχωρες!

Τι πιο λογικό λοιπόν απ’ το να πάμε όλοι οι Έλληνες στα σπίτια μας έως ότου γίνουμε… Γαλλία. Προφανώς το ίδιο σκέφτονται να πράξουν Πολωνοί, Τσέχοι, Ρώσοι και όλοι όσοι δεν διαθέτουν τις κτιριακές υποδομές των Γάλλων ή των Ελβετών.

     Eδώ και τώρα, για μένα μόνο

Αυτό έχει σημαία του ο συνδικαλιστής που νοιάζεται για ένα κέρδος αποκλειστικά και μόνο του εαυτού του και μάλιστα εδώ και τώρα-σήμερα, αδιαφορώντας με αυτόν τον τρόπο γι’ αυτό που αύριο θα ξημερώσει στα παιδιά του. Ο Μάνος Χατζιδάκις ονόμαζε αυτού του τύπου τους συνδικαλιστές: Ρινόκερους.

Αναλγησία Νο 2

Κάθεται στην πλατεία του χωριού και απολαμβάνει λιακάδα και καθαρό αέρα. Το νησί του αριθμεί δύο χιλιάδες κατοίκους που έχουν μάθει να μην ζητούν πολλές ανέσεις. Θέλουν μονάχα γιατρούς για το κέντρο υγείας κι ένα στοιχειώδη νοσοκομειακό εξοπλισμό που να περιλαμβάνει τουλάχιστον αξονικό τομογράφο και μονάδα εντατικής νοσηλείας. Εξάλλου μόλις πριν λίγο καιρό τελείωσαν και τα έργα εκβάθυνσης του λιμένα ώστε τα πλοία που φέρνουν προμήθειες να μπορούν να προσεγγίζουν ασφαλώς με όλους τους καιρούς. Τα δρομολόγια πλοίων -που αναγκαστικά επιδοτούνται γιατί το νησί είναι ασύμφορα απομακρυσμένο- δεν είναι βέβαια καθημερινά, είναι ωστόσο αρκετά για να καλύπτουν τις ανάγκες των νησιωτών. Όσο για τις ενεργειακές ανάγκες τους... Το νησί ρευματοδοτείται με κόστος πανάκριβο για τη Μητρόπολη. Υπήρξαν βέβαια προτάσεις για τη δημιουργία ηλιακών πάρκων αλλά οι νησιώτες ξεσηκώθηκαν γιατί δεν θέλουν –λέει– να καταστραφεί το φυσικό κάλλος του τόπου τους. Έπειτα έγιναν προτάσεις για την κατασκευή ανεμογεννητριών ώστε να παράγεται το ρεύμα που απαιτείται τουλάχιστον για το νησί, όμως και πάλι οι κάτοικοι εναντιώθηκαν γιατί τους φάνηκαν οι ανεμογεννήτριες… αισθητικά απρόσφορες και… οικολογικά επιζήμιες για τα ενδημικά πετούμενά τους. Αντιπροτείνουν όμως τη λύση των πλωτών ανεμογεννητριών, μακριά από αυτούς, στη μέση του πελάγους! Είναι βέβαια μια λύση δεκαπλάσιου κόστους, αλλά και τι μ’ αυτό; Η Δανία και η Αγγλία ήδη χρησιμοποιούν τέτοια τεχνολογία…

Γιατί λοιπόν όχι κι εμείς;

Οι νησιώτες λοιπόν αυτού του όχι και τόσο φανταστικού νησιού, δεν ζητούν πολλά. Φως – νερό – τηλέφωνο – συγκοινωνία – νοσοκομείο και ενέργεια. Γι’ αυτά τα ολίγιστα όμως δεν θυσιάζουν το παραμικρό ούτε από τον αέρα τους, ούτε από τον ήλιο τους, ούτε κι από την… ειδυλλιακότητα του τόπου τους έτσι όπως την έχουν συνηθίσει από τη γέννησή τους. 

Καραπαναγής Αποστόλης