- Published in gallery
- font size decrease font size increase font size
Τεύχος 61
- Δυο λόγια για μια χρεοκοπία, του Καραπαναγή Αποστόλη
- Lift Expo Gr
- Ιστορία της ανέλκυσης, μέρος Χ: Ορυχεία και Ανέλκυση
- Ιστορία της ανέλκυσης, Νορία / Ατμομηχανές ανέλκυσης, του Καραπαναγή Α.
- ΤΕΙ Λαμίας: μία αξιόλογη πρωτοβουλία
- Κλαδικά
- Νέα - Ειδήσεις
- Πορτραίτα
Δυο λόγια
για μια χρεοκοπία...
«Η αλήθεια κάνει ό,τι μπορεί και το ψέμα ό,τι θέλει»*
Διαδηλώνουν στο κέντρο της Αθήνας οι Δημόσιοι Υπάλληλοι: «Την κρίση να την πληρώσουνε όσοι τη δημιούργησαν». Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν δημιούργησαν τίποτα. Γνωρίζοντας απλά πως το δημοσιοϋπαλληλίκι είναι η τιμητική ανταπόδοση μιας πολιτείας προς τα πιο έντιμα και πιο ικανά μέλη της, κι αναγνωρίζοντας αυτές τις αρετές στο πρόσωπό τους, σκέφτηκαν να δωροδοκήσουν κάποιο τομάρι μπιζναδόρικο της πολιτικής –με την ψήφο τους ή με το κατιτίς τους– μ’ αντάλλαγμα ισόβιο μισθό της πολιτείας προς την αφεντιά τους. Έτσι σιγά σιγά στην κορυφή της πολιτείας, τα μπιζναδόρικα τομάρια πήραν πλειοψηφία· ενώ κάτω στη βάση οι δημόσιοι υπάλληλοι όλο απεργούν, διεκδικώντας τα ιερά τους δικαιώματα. Τα δικαιώματα των δημόσιων υπαλλήλων δεν προκύπτουν από λειτουργικότητες και δυνατότητες ούτε και συναρτώνται με υποχρεώσεις. Τα δικαιώματα των δημόσιων υπαλλήλων είναι ο δίκαιος μισθός μιας συμμορίας για το έργο της.
Όμως ο δίκαιος θλίβεται.
Οι πολιτικάντηδες καβαντζάρουν τα έδρανα του Τρικούπη και αίφνης μεταμορφώνονται σε βατραχάκια. Στην όχθη την αριστερή οι βάτραχοι κοάζουν, στη δεξιά οι βάτραχοι βιοπορίζονται επικερδέστερα. Αλλά στα παρασκήνια, το προσωπικό εργάζεται πυρετωδώς πάνω στη μεταποίηση των συνταγματικών κειμένων. Μετά το πέρας της, τα βατραχάκια θα κοάζουν ή μ’ άλλον τρόπο θα βιοπορίζονται, χωρίς το φόβο τής (ιδεολογικής ή άλλης) δίωξής τους. Ο Έλληνας ιστορικός θα κρίνει τη μεταποίηση ποικιλοτρόπως, πλην όμως με συγκατάβαση.
Και ο δίκαιος θλίβεται.
Λίγο πιο κάτω στην πυραμίδα πλέκεται ο ιστός. Η Ελλάδα δεν νομοθετεί, δημιουργώντας δομές. Η Ελλάδα υφαίνει ιστούς και πλέγματα. Ο ιστός είναι κι αυτός δομή, εμφανίζει όμως την ασάφεια και την ευκινησία της λάσπης. Το υλικό δομής είναι το προϊόν της σύγχυσης ανάμεσα στο πορτοφόλι και την αλήθεια. Κάθε στιγμή, κάθε ώρα, άνθρωποι χωρίς παιδεία, χωρίς τόλμη και ευαισθησία (οι προϋποθέσεις της δίκαιης κρίσης), βαφτίζουν το συμφέρον τους αλήθεια, φτιάχνοντας το ψέμα και την κτηνωδία μέσα στα οποία θα ζήσουν τα παιδιά τους.
Και ο δίκαιος θλίβεται.
Υπάρχει μια χειρονομία στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, που κλείνει μέσα της όλη την προϊστορία του ανθρώπινου είδους. Επισυμβαίνει μέσα στα πολιτικά γραφεία. Όταν ο Έλληνας πολιτικάντης –φύλαρχος μα Ευρωπαίος, αρχαϊκός και μοντέρνος, κουτός και επιτήδειος, όταν...– χτυπήσει φιλικά τον ώμο σου κλείνοντάς σου με νόημα το μάτι, η συμφωνία έκλεισε, συνένοχε. Κάποιο έγκλημα λοιπόν θα τελεστεί. Όμως εσύ συνένοχε, θα είσαι γιατρός ή συμβολαιογράφος –ή στο κάτω κάτω της γραφής μια άδεια ΠΡΟΠΟ ή φορτηγού τη δικαιούσαι– προστατευμένος μέσα στη λάσπη, αναπαράγοντάς την αενάως.
Όμως ο δίκαιος θλίβεται.
Στο μεταξύ, τα βατραχάκια εκεί στην όχθη τη δεξιά, ξεψαχνίζουν όλες τις κρατικές μας υποθέσεις, μέσω των φορολογικών τους ζητημάτων, ενώ τα βατραχάκια στην όχθη την αντικρινή, κοάζουν κατασκευάζοντας ιδεολογικούς μανδύες αρπαχτής και καλοπέρασης: «Αλίμονο, η εντιμότητά μας να αφοπλίζεται μέσα στις βρομερές συνθήκες αυτού του βάναυσου καπιταλιστικού συστήματος. Έχουμε πρόβλημα δομών».
Και ο δίκαιος θλίβεται.
Γιατί η δίκαιη κοινωνία δεν είναι ένα προχειροσιδερωμένο –στην πρέσσα του δόγματος– πουκάμισο. Ούτε το τέρμα ενός αστραπιαίου ταξιδιού με το εισιτήριο που κάποτε θα μας δοθεί από το κόμμα. Η δίκαιη κοινωνία είναι το διαρκώς τελειούμενο παρόν μας. Επώδυνα και καθημερινά τελειούμενο, από ανθρώπους έντιμους που δρουν αντίθετα στην κοινωνία των συμμοριών, του μπαξισιού, της αρπαχτής και της απάτης (πληρώνοντας το τίμημα). Κοάστε λοιπόν βατραχάκια και γαλουχήστε τους πιστούς σας στο διάταγμα ή την επιφοίτηση. Και μετρήστε τους κάθε Κυριακή στις συγκεντρώσεις σας και τις εκκλησιές σας. Όταν φιλάνε το φλάμπουρο ή την εικόνα του Εσταυρωμένου, προσευχόμενοι πάντα τον ίδιο φάλτσο διορισμό ή άλλα παρόμοια εγκλήματα.
Οι δίκαιοι θλίβονται· το έχουν πάρει όμως απόφαση, αυτοί να μη δώσουν τέτοιο φιλί. Μόνο θα πάρουν στον ώμο τους τον ξένο(;) σταυρό και θα συνεχίσουν το δρόμο τους. Κι ας είναι πάντοτε λυπημένοι.
Στα έδρανα του Τρικούπη τα βατραχάκια μεταμορφώθηκαν πάλι.
Η αίθουσα έχει στεγνώσει εντελώς. Τα νερά ίσα που έχουν αφήσει ένα σημάδι στα ξύλα. Τώρα φαίνεται καθαρά, δεν υπήρχαν δύο όχθες αντικρινές. Ένας αμφίγυαλος μόνο. Ούτε βατράχια υπήρξαν πραγματικά. Οι κοασμοί ήταν ψεύτικοι. Έξω από τα σύνορα, ίσως υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν ή που σφάλλουν.
Όσο για την Ελλάδα… Εδώ σ’ εμάς, ανθρώπους δεν μπορεί κανείς να συναντήσει. Μονάχα θλίψεις.
Καραπαναγής Αποστόλης
*Φράση "μεταφερμένη" από τον Ν. Παναγιωτόπουλο και το «Σύσσημον»