Tεύχος 50

 ΟΠΟΙΟΣ ΣΠΕΡΝΕΙ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ, ΔΕΝ ΘΑ ΘΕΡΙΖΕΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΟΙΚΟΠΕΔΑ

Ανάμεσα στον «Στρατηγό άνεμο» και τη φασιστική αντίληψη για το αλάθητο του ηγέτη, η απόσταση είναι μηδαμινή. Μηδαμινή είναι και η απόσταση ανάμεσα στα «Λίγα δέντρα που τσουρουφλίστηκαν» στην Ολυμπία και στην αναγόρευση από την Πολιτεία του ευπώλητου ως πολιτιστικά σημαντικού. Και όσο για τις «Ασύμμετρες απειλές» που κάθε τόσο δέχεται η Ελλάδα, όποτε τέτοιες αντιλήψεις ενέσκηπταν στους εγκεφάλους των κρατούντων, αυτό συνέπιπτε πάντα χρονικά με εσωτερικές τραγωδίες και συμφορές.

Πριν από καμιά πενηνταριά χρόνια, αφήσαμε τις καλαμποκιές και τα μποστάνια –των οποίων η πρόσοδος δεν επαρκούσε ούτε για ένα ζευγάρι παπούτσια– ορφανά, και συρρεύσαμε μέσω της μίας και μοναδικής αρτηρίας στο κλεινόν άστυ. Όμοιοι αρχικά σαν τον καλαμποκόσπορο, αναδείξαμε στην πορεία με σκληρή δουλειά την ιδιαιτερότητά μας και συγκροτήσαμε την Τσακάλωφ ή το Μπουρνάζι· δεν έχει σημασία. Γίναμε μοναδικά πολύχρωμοι σαν τα μοδάτα παπουτσάδικα των εν λόγω περιοχών. Ως γνωστόν βέβαια, στην κοινωνία μας η ιδιαιτερότητα και η μοναδικότητα πληρώνονται καλύτερα από τις τριφυλλόμπαλες, έτσι λοιπόν μετά τα παπούτσια που βάλαμε στα πόδια μας, έπρεπε και η ρίζα-Μπύθουλας να γίνει κάτι άλλο. Έτσι η χαμόσουβλα στον Μπύθουλα αντικαταστάθηκε με το μπάρμπεκιου στο in εξοχικό μας. Και από το κέντρο, αυτή τη φορά, της αστικής μας σύντηξης φτιάχτηκαν δρόμοι πολλοί για κάθε πιθανό οικόπεδο, γιατί ο ένας ο δρόμος ο παλιός δεν χωράει τώρα τόσες ιδιαιτερότητες. Η πλάκα είναι ότι η Ελλάδα είναι χώρα μικρή και πρόχειρη. Δεν χωράει πολλά και διαφορετικώς τιμημένα οικόπεδα. Στην ουσία λοιπόν, ο Καρδιτσιώτης που έφυγε μουντζώνοντας τη μοίρα του, ήρθε στην πρωτεύουσα και με σκληρή δουλειά αναβαθμίστηκε, αφού αντάλλαξε το πατρικό του σπίτι με ένα εξοχικό σε μια εξωτική περιοχή της Σάμου. Ο δε Σαμιώτης που έμενε, χωρίς να το γνωρίζει, μες στον εξωτισμό, μένει τώρα κάτω από το μεγαλόπρεπο αλπικό περίγραμμα της... Πίνδου (στην πρώην εξαθλίωση του Καρδιτσιώτη).

Έτσι όλοι αναβαθμιστήκαμε, αφού το μίσος για τη γέννησή μας βρήκε διέξοδο σε έναν οργασμό οικοδομής άνευ προηγουμένου. Βολική εξέλιξη για όλους πλην ίσως των δασών. Και λέω ίσως γιατί και εκ των δασών, τα πλέον όμορφα προάγονται και γίνονται δρυμοί. Αλίμονο όμως στα δύσμορφα δασάκια. Σε αυτά, φωτιά και τσεκούρι (όπως και στους ανθρώπους). Αυτού του τύπου ο οικολογικός Καιάδας αποτελεί την οικολογική ευαισθησία μας, ή αλλιώς –οικονομικοτεχνικά ειπωμένο– την αειφόρο ανάπτυξή μας.

Μετά από όλ’ αυτά, μην αναρωτηθούμε τι γίνεται έξω, στις προ πολλού αναβαθμισμένες κοινωνίες. Ε, λοιπόν μοιάζει να γίνονται περίπου τα ίδια, αλλά με έλλογο τρόπο. Στο εξωτερικό ό,τι καταστρέφεται έχει μέτρο τον άνθρωπο και τις μελλοντικές του ανάγκες. Πραγματική αειφόρος ανάπτυξη δηλαδή, κι όχι μαϊμού. Στο εξωτερικό θα έχουν πάντα καμένα να εκμεταλλεύονται, εντός ή εκτός της επικράτειάς τους. Εδώ στην Ελλάδα καίμε και καταστρέφουμε ανεξέλεγκτα και χωρίς προϋποθέσεις, γιατί νομίζουμε κι εμείς και οι πολιτικοί μας άρχοντες ότι οι σπουδαιοπρεπείς δικές μας στάχτες είναι από κάποιον φοίνικα που θα αναγεννιέται αιωνίως με έναν τρόπο μαγικό. Και τι άλλο φανερώνουν οι απόψεις τους για τους Στρατηγούς ανέμους, αν όχι την προτροπή τους προς εμάς –εν έτει 2007– να φτιάξουμε ξόανα και φυλαχτά, να προσευχόμαστε στο ξόανο του Στρατηγού Ανέμου ή της Βροχής ή του Ανώνυμου Αναρχικού· να προσευχόμαστε όσο αυτοί, Μάγοι και Φύλαρχοι ευθυτενείς, πορεύονται στην τρίτη χιλιετία.

                                                       Καραπαναγής Αποστόλης